အပိုင်းတစ်တွင်၊ “ပြစ်မှု” တွင် Heinrichs သည် ငြင်းခုံခြင်း၏ အခြေခံအချက်များကို ထုတ်ဖော်ထားသည်။ ငြင်းခုံမှုတိုင်းတွင် အခြေခံအဆင့်သုံးဆင့်ရှိသည်- ပထမ၊ ပရိသတ်၏စိတ်ခံစားမှုကို လှုံ့ဆော်ပေးခြင်း၊ ဒုတိယ၊ ပရိသတ်၏ထင်မြင်ချက်ကို ပြောင်းလဲခြင်းနှင့် တတိယ၊ ပရိသတ်ကို တစ်စုံတစ်ခုပြုလုပ်ရန် သို့မဟုတ် ရွေးချယ်စေခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်ခြင်း။ ထို့အပြင် ကွဲပြားသော ငြင်းခုံမှု အမျိုးအစား သုံးမျိုးရှိသည်။ ဂရိဒဿနပညာရှင် Aristotle က ဤသုံးမျိုးကို မှုခင်းဆိုင်ရာ ငြင်းခုံမှု (အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်ကာ အတိတ်ကာလတွင် အများအားဖြင့် ဖြစ်ပွားလေ့ရှိသည်)၊ သရုပ်ပြ ငြင်းခုံခြင်း (တန်ဖိုးများနှင့် သက်ဆိုင်ပြီး ပစ္စုပ္ပန်ကာလတွင် အများအားဖြင့် ဖြစ်ပွားလေ့ရှိသည်)၊ ဆင်ခြင်တုံတရားဖြင့် ငြင်းခုံခြင်း (ရွေးချယ်မှုများနှင့် သက်ဆိုင်ပြီး အနာဂတ်ကာလတွင် အများအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော)။ အဓိက သော့ချက်ကျသော စကားလုံးများထဲမှ တစ်ခုမှာ စကားစစ်ထိုးခြင်းအတွက် သင့်လျော်သော တင်းမာမှုကို ရှာဖွေခြင်း ဖြစ်သည်။ မကြာခဏ (အထူးသဖြင့် နိုင်ငံရေးတွင်) ဘာလုပ်ရမည်ကို မကြာခဏ ငြင်းခုံခြင်းသည် တန်ဖိုးများနှင့်ပတ်သက်၍ အနိုင်ယူ၍မရသော သရုပ်ပြငြင်းခုံမှုအဖြစ်သို့ တိုးဝင်လာသည်။ Aristotle သည် အခြားသော အရေးပါသော စကားအပြောအဆို ကွဲပြားမှုကိုလည်း ဖော်ထုတ်နိုင်သည်- ဆွဲဆောင်မှု နည်းလမ်းသုံးမျိုး- လိုဂိုများ (ယုတ္တိဗေဒအားဖြင့် အငြင်းအခုံ)၊ ethos (စရိုက်အားဖြင့် ငြင်းခုံခြင်း) နှင့် pathos (စိတ်ခံစားမှုဖြင့် ငြင်းခုံခြင်း)။